Główny walor kunsztu krytycznego Stawara to umiejętności demaskatorskie. Dlatego najmniej ciekawe rozdziały książki to rozdział o Krzyżakach, wobec któ rych trudno było piszącemu zająć postawę polemiczną, i rozdział o Wirach, z któ rymi polemika była zbyt oczywista, łatwa i tym samym pozbawiona efektów. Stawar wychodząc ze słusznego założenia, że „pisarz nie jest samowładnym panem ani swej techniki, jak dziś mówią: warsztatu pisarskiego, ani materiału treściowego”, tropi z zapałem wszelkie niedopowiedzenia i niekonsekwencje na skomplikowanych szlakach przygód Sienkiewiczowskich bohaterów.